— Photographer Theo Stamatiades.

Απόψε έχουμε ψάρι.
 Βάλαμε στο τραπέζι το τελευταίο απόθεμα που το φυλάγαμε για το χειμώνα στη μισοφώτεινη αποθήκη, στεγνό κι αποσκινωμένο•
 το σκονισμένο ράφι έμειν' άδειο μ' ένα λαμπερό αποτύπωμα, που κι αυτό θα σκονιστεί και θ' αφομοιωθεί, ως ξεθωριάζει ο πόθος της ανάμνησης πάνω στις καφετιές εικόνες της νεότητος.
 Πάνω από το βαρύ μπουφέ μετέωρο σε ράφι με ωραία τάξη και σειρά είναι αποτεθειμένα πιάτα περίτεχνα, του καθενός αποθημένα και προσχήματα.
 Το ψάρι δεν είναι φρέσκο, όχι• μα στο τραπέζι μας η ολότητά του μοιάζει ιδανική κι απρόσβλητη• κι εμείς διστακτικοί να κόψουμε με το μαχαίρι σάρκα.
 (...)
 Πάψαν τα νεύματα και οι ματιές παγώσαν• οι κόρες διεστάλησαν στο ευθύ άπειρο,
 που συνδέει αντικριστές πλευρές οικογενειακού τραπεζιού.
 Τα είδωλα των συνδαιτυμόνων ξάκρισαν και οι λεπτομέρειες απορροφήθηκαν απ' το δωμάτιο• γίναν δικό του γνώρισμα μαζί με τις πτυχώσεις των τειχών, των σκευών, των κεριών...
 Αναμονή κι αναβλητικότητα δίχως επιβεβαίωση ή άλλο τι.
 Σιγή• απουσία ήχου και θανατηφόρα αποσυμπίεση.
 (...)
 Καθένας συνομολογούσε στην απραξία κι όταν ο πατέρας χωρίς προφανή λόγο ενστικτωδώς ανακάθισε, τρομάξαμε•
 μαζί κι αυτός, από την αναπάντεχα συντονισμένη, απειλητική (;) χορογραφία των λοιπών.
 Με την ατυχή, ανεπιθύμητη αφύπνιση τα χαρακτηριστικά μας ξεπρόβαλαν απότομα εστιασμένα και διακριτά και δεν ταίριαζε (θα προδιδόμασταν) αν συντονισμένα πέφταμε ξανά στο λήθαργο.(...)
 Απόψε έχουμε ψάρι• άχος είλει• απόψε κηδεύουμε τον Έκτορα.
 Τώρα είμαστε αναγκασμένοι να επικοινωνήσουμε...