Παιδιά γελούν
πουλάκια κελαηδούνε
άνθη στο κρύο πρόβαλε
κάτι απ’ την νύκτα έμεινε στην μέρα
δεν λογαριάζει πάει παραπέρα
άνθη στο κρύο πρόβαλε δαντέλα
στο μελισσάκι της φωνάζει, έλα!
Του Φεβρουάρη νεαρή νυφούλα
μου ‘πε με καρδιά καλημέρα

Μα η καρδία μου είναι σκοτεινή
άλλο έχει ξόρκι πάνω της
Γέροχειμώνα είναι θυγατέρα
στον ψυχοκάμπο γοερή φλογέρα
όμως εκείνη επιτακτική
άνθη στο κρύο πρόβαλε
άνθη φορά και ντύνεται λευκή
και φωτιές ανάβει στα πέρα

Φωτιές το βήμα βήμα ξεπηδούνε
κόκκινοι κρίνοι βιόλες πασχαλιές
από τα λαμπερά μαλλιά της γύρη
άνεμοι σπόροι δώρα πανηγύρι
ο πονηρός ο Μάρτης θέλει κάτι
και η ψυχρή καρδιά μου με γινάτι
και η ψυχρή καρδία μου θέλει κάτι
στέρνο τρυφερό και να γείρει

Να γείρει ο Χιονιάς απά στην γη
κι ας αποκοιμηθεί αρματωμένος
το μυστικό να κρύψει στο θηκάρι
μην’α το βρει διαβάτης παλληκάρι
κι ο ζωηρός ο τέττιξ ας ξυπνήσει
και μέσα απ’ τις συκιές να ξεφωνίσει
το μυστικό κι αν τύχει και το βρω
θα πω στον Αυγουστή να το πάρει