Το μήνυμα αντηχεί από ώρα έξω απ’ τα τείχη. Επανέρχεται με
αδιάκοπους παλμικούς κυματισμούς του θαλάσσιου πέρατος που
περιβάλει. Ακροθαλάσσι μαζεύει τις προσφορές που έφθασαν, τις
βάζει στην άλλη χούφτα κι έπειτα ξαναπλώνει. Είμεθα έγγυστα ονείρων,
ίχνος πατούμε παραμένει χνώτο.

Οι αθάνατοι αναχωρούν. Αφήνουν πίσω τα σανδάλια τους και
την καρδιά του εφηβικού ερώτων τους. Με πρόσχημα εμφανίζομαι για να
συντρέξω το διάνυσμα που άπαξ το ζεύγει με το δις, με τον ληγμένο ναύλο
ήδη μια φορά στην τσέπη. Χρήζω το πέλμα στο σανδάλι.

Παλινδρομώ στο ανόητο διάνυσμα με τιμή περιόδου ” t = ο γνωστός αριθμός x”,
που παρουσιάζεται στα σχολικά συγγράμματα ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα,
εύκολο οι μαθητές για να θυμούνται.

Θα μαζέψουμε ξανά τις φράουλες ημίγυμνοι με τάξη ανάμεσα τα γραμμωτά ριζώματα.
Θα δείξει η λίμνη ορατούς ομόκεντρους παλμούς μετά το πανηγύρι αργά πιωμένοι κι
άμυαλοι. Θα μένουμε ξυπνοί στα ξημερώματα καθ’ όσο ωστικές σάρισες θερίζουν απ’ τα χέρια
μας τα σώματα.

/πλάγιος/

Επήρα αίμα πληγωμένο του φτερού πουλί
στάλες που έπεσαν βροχή στο μάγουλό μου.
Να ‘ναι ιδρώτας από το κοπιαστικό μου όνειρο;
(…)

Τεντώνω χέρια, απλώνω χέρια, σφίγγω στις
χούφτες το σεντόνι, θαλασσινό της προσμονής και
πύρωμα τα μεσημέρια, σεντόνι που το κέντησα με
άνεμο στις εξοχές των ποιητών ωραία είν’ τ’ αστέρια
σεντόνι που το κέντησα με άνεμο, το λεηλάτησαν κορμιά
και καλοκαίρια.

Όμνυμι φίλο ν’ αρνηθώ , να ασπασθώ με άγνωστο, κελεύομαι να πω με ποιους θα πάς και ποιον θ’ αφήσω. Σας ξορκίζω φίλοι και τάσσομαι με ανδρειωμένο χωριστό παράδεισο. Αποτάσσομαι το αργόσχολο ξημέρωμα της εύφορης εφηβικής νυκτός και νέκταρ που νέο μεταλάβαμε κοινά κηφήνες στ’ αμπέλι ακαδημίας Δευτέρα ανέσπερη χέω σπονδή για το σκυλί που φυλά την ξένη πύλη και θα δεχθεί με να εισέλθω. Είναι ξανά η ώρα εκείνη . Τάφοι τωραπάλι έχουν αδειάσει και επιτύμβια τα κάλυψεν η άλγη. Μον’ κρύψω φωτογραφίες των πρόγονων που ‘ναι διάβολος. Ήρως αγνοείται. Σε  δίκη λαϊκή δικάζεται η Τριάς και στ’ όνειρο μου βρέχει.

Θάνατος πρώτα για τους λόγιους αυτούς τους κόρακες που ζουν διακόσια χρόνια, κάρβουνο από το κορμί αρχαίων δέντρων, μύστες μετέωροι κι αρχέτυποι, που κοινωνούν στα πάντερμα όρη το κρυπτογραφημένο μύρο μυρίων ετών, σε κόρφο βραχλερό μεταλαβαίνουν τη μέρα μέρα και δεν τους πιάνει μάτι, /σημαίνει πως δεν τους λογαριάζει ο κλήρος/. Δεν είναι αιρετοί μα υποσχετικά χρισμένοι στο ζωοφόρο αντίκρισμα, κόρακες το ξέρουν δαύτοι, εισαγγελείς του απόκοσμου παρακαλέσματος.