Μέσα στο σπίτι μοναχός ακούω τα λόγια της νυκτός
ψιθυριστά μου τραγουδά απροσχημάτιστα στιχάκια φιλικά
υπνωτισμένος με τα βλέφαρα κλειστά
Θλίψη πανάλαφρη γοργοφτερουγισμένη
κλαριά τεμπέλικα τα χειροδάχτυλα (τ’ αχυροδάχτυλα)
σπουργίτι στέκεται και το κλονί τραντάζει σαν πετάξει
και σταθεί στα διπλανά
Χτύπα μου την πόρτα θα το δεις σε περιμένω
που σε προσμένω δίχως χρόνο ούτε ώρα
οι λίγες νότες αδελφές με συντροφεύουν
είναι για μένα οίκημα, όχημα και χώρα
Πάνω σ’ άγρυπνα χαρτιά τα λευκάρια ανασαίνει ιδέα μοναχική
κλείνει την έγνοια μου σε κοντινά ερμάρια
κλείνει τα μάτια μου στα χέρια σαν παιδί