Ο Αντώνιος, ποιητής, μουσικός, αθλητής, δικηγόρος, γεννήθηκε κατά την επικρατέστερη εκδοχή του μύθου στην Αθήνα Αττικής το 1975 μ.χ. Μητέρα του ήταν ημι-αριστοκράτισσα των Ιωαννίνων Νιόβη και πατέρας του Γεώργιος, περίφανο βοσκαρουδάκι Πιερίων. Κατ’ άλλη παράδοση ήταν υιός της Ηρούς, ιέρειας της Αφροδίτης από την Σηστό, και του Λέανδρου, του νεαρού από την Άβυδο. Ο πατέρας Γεώργιος ασκήθηκε στη ζωγραφική και σπούδασε ρητορική. Από την πρώτη ηλικία του Αντωνίου οδηγήθηκε στον Άρειο Πάγο, όπου υπηρέτησε το Δίκαιο για το υπόλοιπο της ζωής του. Η μητέρα Νιόβη δίδαξε μαθηματικά στην σχολή κωφών της Εκάλης Λεοντίδος. Ο μικρός Αντώνιος είχε κλίση στα γράμματα, στη μουσική και στον αθλητισμό. Εδιδάχθη ωστόσο μόνο την κλασσική γραμματεία και ιστορία γιατί επιθυμία των γονιών του ήταν να ακολουθήσει την τέχνη της του δικαίου ρητορικής. Βραχύς το δέμας επεδείκνυε συχνά αυξημένη αποφασιστικότητα και ισχυρογνωμοσύνη για να αντισταθμίσει το σωματικό μειονέκτημα ανάμεσα στους συνομηλίκους του. Σύμφωνα με το ανέκδοτο, που αναφέρει ο Πλούταρχος στου Βίους Παράλληλους κάποτε επισκεύθηκε το διδασκαλείο στους πρόποδες του όρους Υμηττός που φοιτούσε ο Αντώνιος ο επικός ποιητής Χερσίας. Αυτός του δώρισε ένα επίγραμμα από έναν τάφο στην περιοχή της αρχαίας Τρωάδος: “Όταν φθάσεις σε ηλικία να με διαβάσεις θα σου φανερωθώ. Τα λόγια αυτά είναι ότι μου απέμεινε μοναχογιέ μου κι ας μην με γνώρισες. Είμαι μαζί κοντά σου για να σε δω ν’ ανδρειωθείς, ν’ αναλάβεις την αποστολή εμπρός σου, όπως έκανα κι εγώ τόσον καιρό παλιά. Να βοηθήσεις τους ανυπεράσπιστους και να τους προστατεύσεις ως το τέλος.” Σύμφωνα με το μύθο η συνάντηση αυτή ήταν εφαλτήριο για να ασκηθεί ο Αντώνιος στην ποίηση και στην μουσική και στη δικηγορία. Ηγόρευσεν μύθον. Έγραψε ποιήματα και τραγούδια κάποια από τα οποία σώζονται σήμερα. Γέννησε τρία παιδιά. Για το υπόλοιπο της ζωής του ασκήθηκε ως ρήτωρ στον Άρειο Πάγο και σαν ποιητής στην Άβυδο.