Δε θυμάμαι αν η ιδέα του ποιήματος αυτού είχε συλληφθεί πρωθύστερα (…«πρωθύστερα» τι οξύμωρη λέξη!), πάντως το ποίημα γεννήθηκε ένα χάραμα του 2001 στο φυλάκιο «Κορυφή» στη Σαμοθράκη. Εκεί εκτελούσα τακτικά καθήκοντα αρχιφύλακα και καθημερινά, στο μεσοδιάστημα όταν ξυπνούσα τους φαντάρους και περίμενα να σηκωθούν, έβρισκα ευκαιρία κι αφουγκραζόμουν τον αιθέρα και τη νέα πρωινή θάλασσα (το φυλάκιο είχε πανοραμική θέα 270 μοιρών προς τη Θάσο, την Ίμβρο και τη Λέσβο). Ήταν άνοιξη τότε. Εκεί είχε αποσπαστεί κι ένας λοχίας, που ήταν αγιογράφος και του είχε ανατεθεί (με τη δέουσα τιμητική) να αγιογραφήσει το μικρό ξωκλήσι του φυλακίου. Περνούσα αρκετή ώρα παρακολουθώντας τη διαδικασία της αγιογράφησης. Ήταν κι αυτό ένα συμπτωματικό στοιχείο που προσέδιδε στην ούτως ή άλλως κυρίαρχη μυσταγωγία του φυσικού περιβάλλοντος. Ακόμα και το αγώι της θητείας, ακόμα κι αυτό αρμονικά ενίσχυε την ποιητική διάθεση. Άλλωστε οι αναλυτές λένε, ότι η ποιητής πρέπει να έχει μια πληγή κρυμμένη, ακόμα κι αν χρειάζεται να την επινοήσει.

I don’t remember whether the original idea of the poem was conceived previously, nevertheless it was born on a break of day of 2001 at the “Hill Peak” military outpost in Samothrace Island, where I was frequently assigned for duty as a cadet second lieutenant for the Greek army. I had to wake up the soldiers daily and while I was waiting for them to report for duty I always took the chance to interact with the morning breeze and the new sea (the outpost had a 270 degrees panoramic view over the islands of Thasos, Imvros and Lesvos). It was spring time. A sergeant there who was a painter had an assignment to decorate the outposts’ small orthodox chapel. I was spending a lot of time observing the decoration procedure (paintings of saints and holy men). That coincidental element amplified the dominant mystery of the natural environment. Even the burden of the military service was going along with the poetic mood. As the analysts state, a poet must have a wound hidden underneath, even if one should be invented.