Η εκτυφλωτική εικόνα ρηχών αφρωδών κυμάτων, που έδραμαν κατά πάνω στο πρωινό φως της 10ης ήταν η αφορμή για το ποίημα «αμάραντο χρώμα». Με το συνδυασμό της όψης των ελαιώνων -αμφότερα χαρακτηριστικά στοιχεία της Κέρκυρας- και με αυτήν των χρυσοφόρων δημητριακών, προσδιορίζεται στην αρχή ο χώρος στον οποίο δρα ο ποιητής, που είναι το θέμα του γραπτού, θέμα που εμφανίζεται όχι σπάνια στο έργο μου. Ο άνθρωπος συνδέεται με την αταλάντευτη αποτελεσματικότητα του φυσικού περιβάλλοντος με τη -μοναδική ίσως- εξίσου «ηχηρή» έκφραση της παρουσίας του, το βρεφικό γέλιο. Το ποίημα μελετά τη θέση του ποιητή εντός των πραγμάτων, που τροφοδοτούν την έρευνά του και σκιαγραφεί την προσπάθειά του να αποδώσει τους συνειρμούς, που μπορεί να παράξει. Αναπόφευκτα καταλήγει στο ερώτημα του θανάτου και αποφασίζει –μάλλον, παρά κατανοεί- ότι η υπέρβασή του δεν είναι κάτι πραγματικό, αλλά ιδεατό και ότι ο ίδιος είναι ένας πόρος του γήινου οργανισμού, μέσω του οποίου, ως διαύλου, εκλύεται η ενέργεια του κόσμου με τρόπο αέναο, όπως η στιγμιαία αλλά αστείρευτη φαντασία των νεφών.

The dazzling lather shallow waves that drive against the white morning sunlight at 10 were the motive for the poem “fadeless color”. Combined with the image of olive fields -both recognizable Kerkyra’s characteristics- and that of golden grain fields, it sets the place in which a poet acts; the poet is –more often than not- a poem’s subject in my work. Man connects to the environment’s simple effectiveness with the –probably unique- qualified expression of his being, the baby’s laughter. The poem studies the poet’s relationship to the things that feed his research and outlines his effort to express the ideas that occur. Inevitably he stumbles upon the question about death and decides –rather than understands- that the transgression becomes in the ideal and not the material world; that he is a pore of the earth’s organism through which, like a tube, the energy of the cosmos is released in an eternal way, as with the instant but infinite imagination of the wind.