Δε θυμάμαι αν η ιδέα του ποιήματος αυτού είχε συλληφθεί πρωθύστερα (…«πρωθύστερα» τι οξύμωρη λέξη!), πάντως το ποίημα γεννήθηκε ένα χάραμα του 2001 στο φυλάκιο «Κορυφή» στη Σαμοθράκη. Εκεί εκτελούσα τακτικά καθήκοντα αρχιφύλακα και καθημερινά, στο μεσοδιάστημα όταν ξυπνούσα τους φαντάρους και περίμενα να σηκωθούν, έβρισκα ευκαιρία κι αφουγκραζόμουν τον αιθέρα και τη νέα πρωινή θάλασσα (το φυλάκιο είχε πανοραμική θέα 270 μοιρών προς τη Θάσο, την Ίμβρο και τη Λέσβο). Ήταν άνοιξη τότε. Εκεί είχε αποσπαστεί κι ένας λοχίας, που ήταν αγιογράφος και του είχε ανατεθεί (με τη δέουσα τιμητική) να αγιογραφήσει το μικρό ξωκλήσι του φυλακίου. Περνούσα αρκετή ώρα παρακολουθώντας τη διαδικασία της αγιογράφησης. Ήταν κι αυτό ένα συμπτωματικό στοιχείο που προσέδιδε στην ούτως ή άλλως κυρίαρχη μυσταγωγία του φυσικού περιβάλλοντος. Ακόμα και το αγώι της θητείας, ακόμα κι αυτό αρμονικά ενίσχυε την ποιητική διάθεση. Άλλωστε οι αναλυτές λένε, ότι η ποιητής πρέπει να έχει μια πληγή κρυμμένη, ακόμα κι αν χρειάζεται να την επινοήσει.

I don’t remember whether the original idea of the poem was conceived previously, nevertheless it was born on a break of day of 2001 at the “Hill Peak” military outpost in Samothrace Island, where I was frequently assigned for duty as a cadet second lieutenant for the Greek army. I had to wake up the soldiers daily and while I was waiting for them to report for duty I always took the chance to interact with the morning breeze and the new sea (the outpost had a 270 degrees panoramic view over the islands of Thasos, Imvros and Lesvos). It was spring time. A sergeant there who was a painter had an assignment to decorate the outposts’ small orthodox chapel. I was spending a lot of time observing the decoration procedure (paintings of saints and holy men). That coincidental element amplified the dominant mystery of the natural environment. Even the burden of the military service was going along with the poetic mood. As the analysts state, a poet must have a wound hidden underneath, even if one should be invented.

Το «Ψηλό Ρω» είναι ένα παιχνιδιάρικο σουρεαλιστικό μικρό ποίημα. Γράφτηκε τέλος Δεκεμβρίου του 2000 στο στρατόπεδο της ΣΕΑΠ στο Ηράκλειο Κρήτης, που υπηρετούσα (κι ήμουν ακόμα «Άλφα»). Την πρώτη στροφή έγραψα σε sms μετά το σιωπητήριο κάτω από την κουβέρτα μη με αντιληφθεί ο θαλαμοφύλαξ. Τη δεύτερη σε κάποιο απ’ τα διαλείμματα των στρατιωτικών δραστηριοτήτων, που διδασκόταν η τέχνη του πολέμου. «…Α! χαρά μου που χωράς πάνω σ’ ένα μαξιλάρι.»… ένα χρόνο αργότερα απέκτησα τη μεγάλη μου κόρη.
ΥΓ. μου πήρε λίγο χρόνο να συνηθίσω την “Πλατυτέρα”, που ο Θοδωρής επέλεξε για το ποίημα, μα δε θα μπορούσα πια να φανταστώ καλύτερη σύζευξη!

The “tall RR” (tall double R) is a playful surrealistic little poem written in late December 2000 in the military camp in Heraclion Crete, where I had spend a few months of my military service. The first verse was written under the blanket (in secrecy not to get caught) as a sms after the call for silence (and then was sent to K. for goodnight). Second verse was written during some class brake (I was taught the art of war you see…). “Ah! My dearly love, you fit on a pillow clean and tidy”… a year later my elder daughter was born.

Η εκτυφλωτική εικόνα ρηχών αφρωδών κυμάτων, που έδραμαν κατά πάνω στο πρωινό φως της 10ης ήταν η αφορμή για το ποίημα «αμάραντο χρώμα». Με το συνδυασμό της όψης των ελαιώνων -αμφότερα χαρακτηριστικά στοιχεία της Κέρκυρας- και με αυτήν των χρυσοφόρων δημητριακών, προσδιορίζεται στην αρχή ο χώρος στον οποίο δρα ο ποιητής, που είναι το θέμα του γραπτού, θέμα που εμφανίζεται όχι σπάνια στο έργο μου. Ο άνθρωπος συνδέεται με την αταλάντευτη αποτελεσματικότητα του φυσικού περιβάλλοντος με τη -μοναδική ίσως- εξίσου «ηχηρή» έκφραση της παρουσίας του, το βρεφικό γέλιο. Το ποίημα μελετά τη θέση του ποιητή εντός των πραγμάτων, που τροφοδοτούν την έρευνά του και σκιαγραφεί την προσπάθειά του να αποδώσει τους συνειρμούς, που μπορεί να παράξει. Αναπόφευκτα καταλήγει στο ερώτημα του θανάτου και αποφασίζει –μάλλον, παρά κατανοεί- ότι η υπέρβασή του δεν είναι κάτι πραγματικό, αλλά ιδεατό και ότι ο ίδιος είναι ένας πόρος του γήινου οργανισμού, μέσω του οποίου, ως διαύλου, εκλύεται η ενέργεια του κόσμου με τρόπο αέναο, όπως η στιγμιαία αλλά αστείρευτη φαντασία των νεφών.

The dazzling lather shallow waves that drive against the white morning sunlight at 10 were the motive for the poem “fadeless color”. Combined with the image of olive fields -both recognizable Kerkyra’s characteristics- and that of golden grain fields, it sets the place in which a poet acts; the poet is –more often than not- a poem’s subject in my work. Man connects to the environment’s simple effectiveness with the –probably unique- qualified expression of his being, the baby’s laughter. The poem studies the poet’s relationship to the things that feed his research and outlines his effort to express the ideas that occur. Inevitably he stumbles upon the question about death and decides –rather than understands- that the transgression becomes in the ideal and not the material world; that he is a pore of the earth’s organism through which, like a tube, the energy of the cosmos is released in an eternal way, as with the instant but infinite imagination of the wind.