Ξι

Κάτι συμβαίνει στη Μεγάλη Σάλα

συγκεντρωμένοι οι ένοικοι των
παλαιών πορτραίτων συνομιλούν
λοξά θωρούν
λες και κοιτούν
μέσ’ απ’ τους τοίχους,

χαμηλοφώνως σχολιάζουν μας
και συριγμός καθίσταται
σε δύστονες γωνίες,
σ’ αθέατες στιγμές,

στις κόψεις απ’ τις βίδες,
στις άχρηστες οπές από
καρφιά στον τοίχο,
στις πέτρινες βαλβίδες και στα
στιχηράρια των Παλαιών Βιβλίων
τρώει μέχρι και το σύρμα,

ηλεκτροφόρος πάρεσις
των ανηκούστων.

Άχος είλει !

Η πληροφορία διαδόθηκε γοργά,
στόμα με στόμα, βλέμμα
το βλέμμα στην πόλη που όλοι
κάμουν δουλειά την ίδια
συμβάντα μόνο είν’ ικανά να
αφυπνίσουν συναισθήσεις.

Απόψ’ έχουμε ψάρι.

Βάλαμε στο τραπέζι απ’ τ’ απόθεμα που περικόψαμε για
τον χειμώνα κρυμμένο στη
μισοσκότεινη αποθήκη,
στεγνό κι αποσκινωμένο

το σκονισμένο ράφι έμειν’ άδειο
μ’ ένα λαμπρό αποτύπωμα ενεό,
κι αυτό μα θ’ αφομοιωθεί
θα σκονιστεί

όσο θα ξεθωριάζει η
ανάμνηση του πόθου πάνω στις
καφετιές εικόνες της νεότητος
τόσο το ψάρι θα μοιάζει πια
στιλπνό κι απρόσβλητο.

Πάνω από τον βαρύ μπουφέ μετέωρο
σε ράφι με ωραία τάξη και σειρά
είναι περίτεχνα αποτεθειμένα
πιάτα του καθενός
απωθημένα και
προσχήματα.

Είδα και τον αλλοτινό μου εαυτό εκεί
να μένει μισοντυμένος στην βροχή
ένα ξημέρωμα σκοτάδι πλάι στ’ αμάξι,
πίσω στον ώμο του γρατσουνισμένη
μιαν ελιά έτρεχε αίμα
ασήκωτος μου φάνηκε,

ο σύντροφος που όφειλα να είμαι
κατέβηκε με τις σκάλες να βοηθήσει,
κι ο Δάσκαλος ουδέποτε που είχα με
κατσάδιαζε.

Τούτος ο πόνος είν’ κολικός
και το σκυλί φαντάσου Husky
στην γωνιά και με
προσεύχεται.

Και τότε, μέσ’ τ’ άδολα μάτια,
είδα το ζωηρό καθρέπτισμα
το γυάλινο αντίκρυσμα.

Τα νεύματα παγώσαν και τα βλέμματα
διεστάλησαν στο ευθύ άπειρο, που
συνδέει αντικριστές πλευρές
οικογενειακού τραπεζιού.

Αόριστη αναμονή κι αναβολή
απορριπτέα επιβολή συνομολογουμένη
ατονία.

Τα είδωλα των συνδαιτυμόνων
απορροφήθηκαν απ’ το δωμάτιο
και απορρίφθηκαν

γίναν υδάτινό του γνώρισμα
μαζί με τις ψυχώσεις των τειχών,
των σκευών, των κηρών…

Σιγή και απουσία ήχου και
θανατηφόρα αποσυμπίεση.

Καθένας συνομολογούσε στην απραξία
κι όταν ο πατέρας χωρίς προφανή λόγο
σπασμωδικώς ανακάθισε, τρομάξαμε
βέβαια, με αναπάντεχα συντονισμένη,
απειλητική χορογραφία.

Με την ατυχή αυτή, ανεπιθύμητη αφύπνιση
ξεπρόβαλαν απότομα τα χαρακτηριστικά μας
εστιασμένα και διακριτά και δεν θα ταίριαζε

(θα προδιδόμασταν)
αν συμπαθητικώς
ξαναπέφταμε
στο λήθαργο.

Ρόλο υπηρέτη ανέλαβε η Νύφη
απρόθυμα και με δυσφορία βέβαια
φορώντας τα ψηλά τακούνια

εξυπηρετούσε μας

έκοβε διστακτικά με το μαχαίρι σάρκα.

Τώρα είμαστε αναγκασμένοι
να επικοινωνήσουμε…

Τώρα με τους βραχίονες υπτίως πάνω στο
τραπέζι γειωμένους με καθετήρες
υδραργύρου συγκοινωνούμε .

Ο σκύλος θέτει το κεφάλι στις πατούσες .
Δεν με προσεύχεται .

Απόψ’ έχουμε ψάρι .

Άχος είλει !

Κηδεύουμε τον Έκτορα .-

Μι

Η Άτροπος στάθηκε σήμερα σ’ ετούτ’η γειτονιά κι όπως συνωμοτεί καιρός με τέτοιες ευκαιρίες, βροχή αδιάκοπα την συνοδεύει.

Η ώρα πέντε μυστικά ο ουρανός κατέβηκε στην πίσω αυλή.

Χείμαρροι δρόμοι ορμητικοί υπόνομοι, περάσματα απροσμάχητα και οι γωνιές ακμές, η πόλη καθάρθηκε ως την ψύχα.

Έρημα σύρματα ηλεκτροφόρα σήματα, βουβές τηλεπικοινωνίες ζωηρές. Σιωπή που ρυθμικά αγχωτικά επιταχύνεται.

Έν απόμακρο σινιάλο προειδοποιεί. Η περιοδεύουσα δέσμη φωτός του φάρου περιπολούσα ακουσίως με στρατολογεί.

Η αισιόδοξη απόφαση αποξενώνεται και αγροικά αδιάφορα.

Τα μαύρα περιστέρια άφαντα. Τα μαύρα μάτια που περίμενα.

Επιστολές διαμένουν αδιανέμητες, επιστολές που πλήθος παραπόνου πουν.

Ζευγάρια βαλτωμένοι οφθαλμοί και δάκρυα μυρμήγκια στο λερωμένο προσκεφάλι μένουνε.

Ανύπαρκτο πουλί αντανακλά το τζάμι και πετά, διανύει αστραπιαία το χαμηλό διαθέσιμο κυβικό χώρο μεταξύ ερμαφροδίτων βουερών οικοδομημάτων, μέλας δυνάστης αρωγός.

Στα νύχια οι ανάσες των αγρύπνων.

Χρόνος ακοίμητος μέσα στο αστικό, δρόμος ανεπίδοτος, καρδιά μου υπνωτισμένη άκομψη αργοκτυπά στο crashπεδο και καταβρέχεται με τα τσαλαβουτόνερα αφηρημένων επιβατηγών.

Οι περισσότεροι επαγγελματίες διακομιστές.

Εν μέσω ρίπων τροχοί ασήκωτοι δεσμωτικά ζευγμένοι σε επιφορτισμένο με παραλλήλους απάτητες ράγες φορτίο,

επιβάτες αδρανείς με παράβολο διαδρομής ναυλωμένοι απρόθυμα εξουσιοδοτημένοι ν’ ακολουθούμε την εκκίνηση

και παρορμητικά ανώφελα την επιβράδυνση καθυστερούμε,

αμφίσημοι για ομόνοια ή σχίσμα, και τα απατηλά μελλούμενα υποχρεωτικά με τάξη υποθηκευμένα: τη χαραυγή, το δειλινό, ανθοφορία, φυλλορροή

κοιτιούμαστε με πάθος, κουβαλούμε αμφισβητήσεως απόφθεγμα ριζωμένο στα έντερα και κατά πως φαίνεται οι κάμαρες μας κυριαρχούνται από σύρμα και βιολί

νύκτα με κάρβουνο απ’ τον ύπνο δικαίων τήδε κειμένων πειθομένων

ατόφιοι σπασμοί αιθεροθαλούς επαναστάσεως αδέξια προσορμισμένης σε ξέρα ασφαλή άβυσσο.

Αλλά Να! Κι εμφανίζεται ο Ήλιος προσδοκώμενος μέσ’ από δημοτικές παραστάσεις του Φλεβάρη

μασκαράς με εκφράσεις αρχαίου θεάτρου διπρόσωπος

αιθεροβάμων και ήρεμος και υποτονικός με την λαμπρή πνοή του υποσχόμενος την μεσοπρόθεσμη ανάσταση της δράσης δράσης

σε ποίηση Θεοφίλου και τοιχογραφίες Σολωμού

παραδοσιακά ενιαυσίως απρόθυμα αναπτύσσεται νωρίτερα χειμερινού ηλιοστασίου ενάτης

και στα δροσάτα φύλλα στέκεται.

Γνωρίζω την μήτρα που με κυβερνά. Με ακροβασίες επιχείρησα και βγήκα στο συμπέρασμα.

Μουσώνες περιδιαβαίνουν φιλικά. Ακτές καλάρουν τακτικά. Παιδικές αγάπες αναμμένες με αναρίθμητες γνώμες θεών.

Ήσυχα αποδημούνε γιγαντιαία κτήνη.

Επιστρατευμένα μεταφέρουνε την ψήφο τους στο αύριο που ακούσια γίνεται και κατά δαίμονα παραδίνεται στη σπειροειδή μοίρα του πλάσματος.

Αμφισβήτησα τον κόσμο και αρνήθηκα τον εαυτό μου, ‘ναπόμεινα εν απολίθωμα πατημασιάς σε βράχο να φανερώνει αν πήγαινα κατά μόνας για ζούσα σε οργανωμένη αγέλη ή κοπάδι.